Número tres
27 november 2015 - Savegre, Costa Rica
Ik heb al een tijdje niks van me laten horen, maar ik leef nog! Pak een kop koffie of thee en een pak koekjes en neem de tijd om over mijn spannende en niet zulke spannende avonturen te lezen.
Vorige week vrijdagochtend werd ik om half 6 opgepikt, en een uur later zat ik in de bus naar Monteverde. Het was vier uur rijden, hobbelige wegen, maar hee, dat hoort bij Costa Rica.
We (Verena en ik) kwamen rond half 11 aan op het eindstation. We dachten dat iemand ons zou oppikken, maar dat bleek niet zo te zijn. We vroegen wat mensen die daar rondliepen, of ze wisten waar ons hostel was. "Un edificio verde." Nou daar gingen we, op zoek naar een groen gebouw. Na twintig minuten berg op en af vonden we het eindelijk. We maakten meteen een reservering voor de de 'hanging bridges tour' die middag, gingen wat eten en werden een uurtje later opgepikt. De bruggen bevonden zich in het regenwoud (gelukkig regende het niet).
Het was prachtig om te zien, alles was groen, en hier en daar zag je een riviertje stromen. Voor de foto's kijk bij foto's en anders op m'n Facebook.
Die avond zijn we naar een pizzeria gegaan. Ons grote avontuur vieren met pizza en Costa Ricaans bier. We gingen na het eten meteen terug on te douchen en te slapen. De volgende ochtend kregen we een heerlijk ontbijt: een bord vol vers fruit en pancakes. Een overnachting en ontbijt voor maar 12 dollar, mij hoor je niet klagen! We gingen vervolgens weer naar het regenwoud om onder andere te ziplinen. Gaaf dat het was! Er was naast het ziplinen ook een mega swing, waar je al een soort Tarzan aan een touw bungelt. Je had het gevoel van een vrije val, alleen gingen je na het naar beneden gaan ook nog opzij bungelen.
Die middag ontmoetten we een jongen in ons hostel: 'Hi, where are you from?' 'Frenchia.' Verena en ik lagen in een deuk, maar het was een hele lieve jongen. We vroegen hem of hij mee wilde naar een bar die avond. We hebben het plaatsje een beetje verkend, en 's avonds wat gedronken in de bar met onze Franse vriend.
Zondagochtend zaten we om 7 uur aan het ontbijt en drie kwartier later waren we onderweg naar de koffieplantages van Don Juan. We kregen uitleg over hoe de koffie daar wordt gemaakt en mochten uit eindelijk drie verschillende soorten proeven. Ook had beste Don Juan een chocoladeproeverij voor ons in petto. Ik blij. Al was de chocola wel heel anders dan ik gewend was haha. Ik zal foto's van de tour ook plaatsen, zodat jullie een beetje een idee krijgen hoe het eruit zag. De rondleiding was erg leuk, en ik heb dan ook een heleboel gekke dingen geleerd. Wisten jullie dat Dark-roast koffiebonen veel minder cafeïne bevatten dan Light-roast koffiebonen? En dat elk vruchtje twee koffiebonen bevat? Mocht je meer uitleg willen, klop je maar eens op de deur rond koffietijd.
Na de koffietour gingen we weer terug, aten we wat en vervolgens gingen we naar het busstation om weer terug naar San José te gaan. Helaas waren er geen zitplaatsen meer in de bus, dus moesten we staan. Vier uur lang. Verena en ik vonden een plekje voor rolstoelen waar we maar gingen zitten, en zo hebben we het overleefd. Eenmaal thuis pakte ik mijn koffer in voor de volgende ochtend, want dan zou mijn nieuwe avontuur beginnen: vrijwilligerswerk in een community project in El Silencio, vlakbij Manuel Antonio. Ik wist vrijwel niks, alleen welke bus ik moest nemen.
Dus maandagochtend stond ik om acht uur klaar met alles in m'n koffer gepropt. Ik werf opgehaald door een taxi en zouden dan doorrijden naar Verena. Normaal duurt dat ritje zo'n 10 minuten, deze keer deden we er wel 50 over. De taxichauffeur reed elke straat in en uit en ik had geen idee waar ik was. Gelukkig kwamen we na die vijftig minuten dus aan bij het huis van Verena en konden we naar het busstation.
Daar wilden we een kaartje kopen, maar raadde de beste kaartjesverkoper ons een andere bus aan. Hoppa, wij in de andere bus, niet wetende waar we moesten uitstappen. Gelukkig zagen we na ongeveer 4 uur een bord met Bienvenido a Quepos. We stapten uit de bus en gingen wat te eten halen, want we hadden twee uur voor onze volgende bus zou vertrekken. Het instappen in de bus ging wat lastig, omdat deze bus geen bagageruimte had, dus moesten de koffers mee naar binnen. Na ongeveer 45 minuten rijden kwamen we aan in El Silencio. in de stromende regen. Het was een hele klus om met koffer en al uit de bus te gaan maat er stonden een aantal mensen ons op te wachten die ons konden helpen. Twee jongens riepen 'Verena' en 'Eva' dus liepen we naar hen toe. Zij zouden ons naar ons nieuwe huis brengen. Gelukkig hoefden we beiden maar dertig meter te lopen. Ik kwam het huis binnen waar drie vrouwen op de bank zaten. Drie vrouwen met enorm overgewicht (no offense, maar ik heb me nog nooit zo dun gevoeld).
Er waren nog drie jongens en nog twee kinderen, iedereen schreeuwde zijn of haar naam en ik begreep er niks van. Ik ging maar aan tafel zitten en kreeg twee minuten later een bord met eten voorgeschoteld. Aardappeltjes, kip en een paar slablaadjes. Even geen rijst en bonen, fijn! Vervolgens kwam mijn "broer" naar me toe en vroeg of ik naar Verena, die tegenover me woonde, wilde komen, zodra ik mijn eten op had. Dat vond ik prima dus na het eten ging ik naar het huis van mijn "oom", de "vader" van Verena. (Bijna iedereen in dit dorpje is familie, iedereen kent elkaar en iedereen loopt overal naar binnen.) Ik kwam het huis binnen en werd door een vrouw die op de bank zat naar een soort terrasje geleid. Allemaal mannen en Verena spareribs etende. Ik kreeg meteen een bord vol spareribs en bier aangeboden, dus ik vermaakte me wel. Het was leuk om de familie te leren kennen! Rond een uur of half 10 ging ik weer terug naar mijn eigen huis en ben toen direct mijn bed ingegaan.
Die nacht werd ik al om half 4 wakker en kon daarna ook eigenlijk niet meer slapen. De familie stond al om 4 uur op om te koken. Ja, koken. Ik ging om 7 uur maar ontbijten en kreeg, jawel, rijst met bonen (en een ei). Om 8 uur verzamelden we in de supermarkt (ook al waren we maar met drie vrijwilligers). Een van de familieleden lieten ons het hele dorp zien: de chicken farm, melk plaats, school en kindergarten en het hotel/restaurant. We hoefden die dag niet te werken, dus konden we in de middag naar het zwembad. Die avond was voetbal op tv, dus alle familieleden zaten met z'n allen te kijken. Costa Rica won van Panama, dus iedereen was blij hier! Die avond hing ik mijn klamboe op en deed de ventilator aan, en sliep vervolgens een stuk beter.
De volgende ochtend ging de wekker om 5 uur, want ik moest om 6 uur naar de koeien. Ik mocht ze gaan melken. Eva en koeien melken, één grote grap. Maar ik heb het gedaan, en het was nog lollig ook. Ze gebruikten machines, maar ik mocht wel proberen hoe het met de hand was. Wat een debiele dingen zeg! We waren anderhalf uur later klaar en ging daarna, na een douche om de koeienlucht van me af te wassen, naar de school. Daar mocht ik helpen in de Engels les. Jeetje, wat is het schoolsysteem slecht! We luisterden naar een liedje (Cheerleader) en de kinderen (7-10 jaar) moesten de ontbrekende woorden invullen. Dat gaat natuurlijk niet als ze niet eens weten wat 'sun', 'she walks' of 'love' betekent. Na handjeklap met de meisjes gedaan te hebben in de pauze konden we weer weg, en hadden we de middag weer vrij. We zijn weer naar een zwembad gegaan in het dorp naast de onze en 's avonds volgden we een lesje zumba. We waren maar met z'n tweetjes, maar we hebben enorm gelachen! We wilden na de zumba les even naar het restaurant (enige plaats met internet). Daar aangekomen waren er een stuk of 8 man aan het bier drinken. Wij kregen gratis bier van hen, dus bleven er even hangen om wat te kletsen. (Bleek dat we allemaal familie waren, maar dat kon ook niet anders, iedereen is familie hier.)
Toen ik naar huis ging bleek een vriend van mijn "broer" me te willen ontmoeten, dus heb ik nog minstens twee uur met hen gekletst. Mijn gesprekken met de mensen hier gaan vrij goed, al hebben ze hier zo hun eigen woorden en zinnen waar ik soms niks van begrijp.
De volgende dag gingen we tafels maken voor de groente- en kruidentuin. Lekker zagen en timmeren, Eva de Bouwer, kunnen we het maken? Eva de Bouwer, nou en of!
Afgelopen weekend ben ik naar Manuel Antonio geweest. Het was geweldig! Vrijdagmiddag rond een uur of 4 kwamen we aan, zochten we een hostel, op 1 minuut lopen van de zee. Perfect! We gingen meteen naar het strand, en vervolgens gingen we vanwege happy hour maar cocktails drinken en hamburgers eten in een restaurant.
De volgende ochtend werden Verena en ik al om 4 uur wakker, dus gingen we maar rond 5en opzoek naar een pinautomaat. De ober van de dag ervoor had gezegd dat het ongeveer 1,5 kilometer was, maar we deden een uur over onze wandeling (en we liepen echt niet zo langzaam). Na onze wandeling namen we maar de bus terug, die ons in 10 minuutjes weer naar het hostel bracht. We gingen naar het nationale park, waar we aapjes (heeeel veel), luiaards, vogels, vlinders, leguanen, en een slang hebben gezien. Hierna gingen we weer lekker de zee in, heerlijk die Pacifische Oceaan, en die golven!
De volgende dag wilden we een ochtend duik nemen, dus lagen we om half 6 al in de zee. Zonsopkomst gezien, heel mooi! Lekker pizza gegeten en de rest van de dag gezwommen, niet zo spannend, wel heerlijk! 's Avonds gingen we weer naar huis en zou onze tweede week in El Silenco aanbreken. Maandagochtend begonnen we om half 7 bij de kippen. We hebben niet heel veel met de kippen gedaan, lees: niks. Daarna verveelden we ons een beetje, gingen we maar naar het zwembad en 's avonds naar zumba, wat wel heel leuk was. Daarna besloten we nog maar wat te drinken in het restaurant, lekker bezweet. En dat bleek een goede keuze, er waren twee jongens die we al eens eerder hadden ontmoet. Er kletsen wat met ze en ze vroegen of we mee wilden naar een rivier/waterval om te zwemmen de volgende dag. Leuk! De volgende ochtend moesten we weer werken bij de kippen. Eigenlijk moesten alle vrijwilligers komen (vijf in totaal), maar drie kwamen niet opdagen. Dus Verena en ik waren alleen bij de kippen. Of nouja, we stonden te wachten tot de beste kippenbeheerder kwam. Blijkbaar had de 'baas' van de vrijwilligers niet gezegd dat we naar de kippen kwamen, dus hij wist niet dat hij eerder zou moeten beginnen. Anderhalf uur later kwam hij eindelijk aan op zijn fietsje. We gaven de kippen te eten en tien minuten later klommen we de berg op, voor Piet mag weten wat. Eenmaal daar aangekomen, werd Wilber (kippenbeheerder) opgebeld, of de twee meisjes die bij hem waren ook wilden raften. Daar zeggen we geen nee tegen!
Iedereen moest 90 dollar betalen, en wij maar 10! En het was zo enorm gaaf! We maakten een pauze ergens halverwege, en konden zwemmen in een waterval. Na de tweede helft kregen we de lekkerste ananas die ik ooit heb gehad, en vervolgens werden we weer thuisgebracht. Daar sprong ik onder de douche en ging vervolgens op een motor naar een grote waterval om in te zwemmen. 's Avonds maakten Verena en ik pasta voor de jongens van de motoren en daarna gingen we naar een rivier om een kampvuur te maken. Het was een hele gezellige avond, bier, rum, marshmallows en toen Verena en ik naar huis gingen, sprongen we het water nog even in.
Woensdag was een dag van niks doen, ik ging die ochtend de beste kippenman helpen met het eten geven en een beetje gezellig kletsen. Daarna ging ik naar de kerk om te helpen met koken voor een grote lunch die middag. We waren al rond een uur of half 12 klaar dus zijn we maar naar een van de rivieren gegaan om te zwemmen. Helaas begon het te regenen en gingen we weer terug en hebben we dus helemaal niks meer gedaan. 's Avonds ging ik maar naar zumba om mn tijd te besteden. Daar was de moeder van twee jongens van de motoren, die me helemaal ging aanmoedigen. Ik vond het een beetje eng, omdat ze alleen maar mijn naam riep en niet die van Verena of de anderen. Ze vroeg waarom we niet voor haar hadden gekookt die dag ervoor, en of we nog wilden koken voor haar. We besloten maar geen nee te zeggen en dus maakten we een afspraak voor de volgende dag.
Gisteren, donderdag, wilden we nog een keer gaan raften. De man waar we mee in de boot zaten op dinsdag wilde ons wel gratis meenemen, dus wij waren blij! Weer $90 bespaard! We zaten bij een vrij brede vrouw in de boot, die niet zo goed kon bewegen, of eigenlijk helemaal niet.
Halverwege een vrij heftig stuk viel ze naar achteren, en lag ze als een kakkerlak op zijn rug te trappelen. Hoe zielig ik het ook vond, het zag er enorm grappig uit. (En ik bedoelde het echt niet gemeen.) Na het raften gingen we naar huis en deden we eigenlijk niks. Verena en ik zijn maar gaan tafelvoetballen en biljarten en daarna een beetje gaan spelen met wat kindertjes uit de buurt. Die avond moesten we dus koken voor de gekke moeder. Terwijl ik de tomaten aan het snijden was, zat ze in mn nek te hijgen en me, alweer, aan te moedigen. Eng. Heel eng. Ik ben geen fan van gekke moeders. Na het eten maakten we weer in een kampvuur bij de rivier en hebben daar uren gezeten.
En dat was het wel weer voor nu. Ik doe weer helemaal niks vandaag. Zit nu een beetje rond te hangen in het restaurant, praat wat met de mensen hier, maar het eerlijk gezegd ook niet zoveel zin en energie om wat te doen.
Heel veel liefs vanuit een land vol spinnen, kakkerlakkenen gekke moeders van een klein meisje die aan al die dingen een hekel heeft, maar verder enorm aan het genieten is.
Vorige week vrijdagochtend werd ik om half 6 opgepikt, en een uur later zat ik in de bus naar Monteverde. Het was vier uur rijden, hobbelige wegen, maar hee, dat hoort bij Costa Rica.
We (Verena en ik) kwamen rond half 11 aan op het eindstation. We dachten dat iemand ons zou oppikken, maar dat bleek niet zo te zijn. We vroegen wat mensen die daar rondliepen, of ze wisten waar ons hostel was. "Un edificio verde." Nou daar gingen we, op zoek naar een groen gebouw. Na twintig minuten berg op en af vonden we het eindelijk. We maakten meteen een reservering voor de de 'hanging bridges tour' die middag, gingen wat eten en werden een uurtje later opgepikt. De bruggen bevonden zich in het regenwoud (gelukkig regende het niet).
Het was prachtig om te zien, alles was groen, en hier en daar zag je een riviertje stromen. Voor de foto's kijk bij foto's en anders op m'n Facebook.
Die avond zijn we naar een pizzeria gegaan. Ons grote avontuur vieren met pizza en Costa Ricaans bier. We gingen na het eten meteen terug on te douchen en te slapen. De volgende ochtend kregen we een heerlijk ontbijt: een bord vol vers fruit en pancakes. Een overnachting en ontbijt voor maar 12 dollar, mij hoor je niet klagen! We gingen vervolgens weer naar het regenwoud om onder andere te ziplinen. Gaaf dat het was! Er was naast het ziplinen ook een mega swing, waar je al een soort Tarzan aan een touw bungelt. Je had het gevoel van een vrije val, alleen gingen je na het naar beneden gaan ook nog opzij bungelen.
Die middag ontmoetten we een jongen in ons hostel: 'Hi, where are you from?' 'Frenchia.' Verena en ik lagen in een deuk, maar het was een hele lieve jongen. We vroegen hem of hij mee wilde naar een bar die avond. We hebben het plaatsje een beetje verkend, en 's avonds wat gedronken in de bar met onze Franse vriend.
Zondagochtend zaten we om 7 uur aan het ontbijt en drie kwartier later waren we onderweg naar de koffieplantages van Don Juan. We kregen uitleg over hoe de koffie daar wordt gemaakt en mochten uit eindelijk drie verschillende soorten proeven. Ook had beste Don Juan een chocoladeproeverij voor ons in petto. Ik blij. Al was de chocola wel heel anders dan ik gewend was haha. Ik zal foto's van de tour ook plaatsen, zodat jullie een beetje een idee krijgen hoe het eruit zag. De rondleiding was erg leuk, en ik heb dan ook een heleboel gekke dingen geleerd. Wisten jullie dat Dark-roast koffiebonen veel minder cafeïne bevatten dan Light-roast koffiebonen? En dat elk vruchtje twee koffiebonen bevat? Mocht je meer uitleg willen, klop je maar eens op de deur rond koffietijd.
Na de koffietour gingen we weer terug, aten we wat en vervolgens gingen we naar het busstation om weer terug naar San José te gaan. Helaas waren er geen zitplaatsen meer in de bus, dus moesten we staan. Vier uur lang. Verena en ik vonden een plekje voor rolstoelen waar we maar gingen zitten, en zo hebben we het overleefd. Eenmaal thuis pakte ik mijn koffer in voor de volgende ochtend, want dan zou mijn nieuwe avontuur beginnen: vrijwilligerswerk in een community project in El Silencio, vlakbij Manuel Antonio. Ik wist vrijwel niks, alleen welke bus ik moest nemen.
Dus maandagochtend stond ik om acht uur klaar met alles in m'n koffer gepropt. Ik werf opgehaald door een taxi en zouden dan doorrijden naar Verena. Normaal duurt dat ritje zo'n 10 minuten, deze keer deden we er wel 50 over. De taxichauffeur reed elke straat in en uit en ik had geen idee waar ik was. Gelukkig kwamen we na die vijftig minuten dus aan bij het huis van Verena en konden we naar het busstation.
Daar wilden we een kaartje kopen, maar raadde de beste kaartjesverkoper ons een andere bus aan. Hoppa, wij in de andere bus, niet wetende waar we moesten uitstappen. Gelukkig zagen we na ongeveer 4 uur een bord met Bienvenido a Quepos. We stapten uit de bus en gingen wat te eten halen, want we hadden twee uur voor onze volgende bus zou vertrekken. Het instappen in de bus ging wat lastig, omdat deze bus geen bagageruimte had, dus moesten de koffers mee naar binnen. Na ongeveer 45 minuten rijden kwamen we aan in El Silencio. in de stromende regen. Het was een hele klus om met koffer en al uit de bus te gaan maat er stonden een aantal mensen ons op te wachten die ons konden helpen. Twee jongens riepen 'Verena' en 'Eva' dus liepen we naar hen toe. Zij zouden ons naar ons nieuwe huis brengen. Gelukkig hoefden we beiden maar dertig meter te lopen. Ik kwam het huis binnen waar drie vrouwen op de bank zaten. Drie vrouwen met enorm overgewicht (no offense, maar ik heb me nog nooit zo dun gevoeld).
Er waren nog drie jongens en nog twee kinderen, iedereen schreeuwde zijn of haar naam en ik begreep er niks van. Ik ging maar aan tafel zitten en kreeg twee minuten later een bord met eten voorgeschoteld. Aardappeltjes, kip en een paar slablaadjes. Even geen rijst en bonen, fijn! Vervolgens kwam mijn "broer" naar me toe en vroeg of ik naar Verena, die tegenover me woonde, wilde komen, zodra ik mijn eten op had. Dat vond ik prima dus na het eten ging ik naar het huis van mijn "oom", de "vader" van Verena. (Bijna iedereen in dit dorpje is familie, iedereen kent elkaar en iedereen loopt overal naar binnen.) Ik kwam het huis binnen en werd door een vrouw die op de bank zat naar een soort terrasje geleid. Allemaal mannen en Verena spareribs etende. Ik kreeg meteen een bord vol spareribs en bier aangeboden, dus ik vermaakte me wel. Het was leuk om de familie te leren kennen! Rond een uur of half 10 ging ik weer terug naar mijn eigen huis en ben toen direct mijn bed ingegaan.
Die nacht werd ik al om half 4 wakker en kon daarna ook eigenlijk niet meer slapen. De familie stond al om 4 uur op om te koken. Ja, koken. Ik ging om 7 uur maar ontbijten en kreeg, jawel, rijst met bonen (en een ei). Om 8 uur verzamelden we in de supermarkt (ook al waren we maar met drie vrijwilligers). Een van de familieleden lieten ons het hele dorp zien: de chicken farm, melk plaats, school en kindergarten en het hotel/restaurant. We hoefden die dag niet te werken, dus konden we in de middag naar het zwembad. Die avond was voetbal op tv, dus alle familieleden zaten met z'n allen te kijken. Costa Rica won van Panama, dus iedereen was blij hier! Die avond hing ik mijn klamboe op en deed de ventilator aan, en sliep vervolgens een stuk beter.
De volgende ochtend ging de wekker om 5 uur, want ik moest om 6 uur naar de koeien. Ik mocht ze gaan melken. Eva en koeien melken, één grote grap. Maar ik heb het gedaan, en het was nog lollig ook. Ze gebruikten machines, maar ik mocht wel proberen hoe het met de hand was. Wat een debiele dingen zeg! We waren anderhalf uur later klaar en ging daarna, na een douche om de koeienlucht van me af te wassen, naar de school. Daar mocht ik helpen in de Engels les. Jeetje, wat is het schoolsysteem slecht! We luisterden naar een liedje (Cheerleader) en de kinderen (7-10 jaar) moesten de ontbrekende woorden invullen. Dat gaat natuurlijk niet als ze niet eens weten wat 'sun', 'she walks' of 'love' betekent. Na handjeklap met de meisjes gedaan te hebben in de pauze konden we weer weg, en hadden we de middag weer vrij. We zijn weer naar een zwembad gegaan in het dorp naast de onze en 's avonds volgden we een lesje zumba. We waren maar met z'n tweetjes, maar we hebben enorm gelachen! We wilden na de zumba les even naar het restaurant (enige plaats met internet). Daar aangekomen waren er een stuk of 8 man aan het bier drinken. Wij kregen gratis bier van hen, dus bleven er even hangen om wat te kletsen. (Bleek dat we allemaal familie waren, maar dat kon ook niet anders, iedereen is familie hier.)
Toen ik naar huis ging bleek een vriend van mijn "broer" me te willen ontmoeten, dus heb ik nog minstens twee uur met hen gekletst. Mijn gesprekken met de mensen hier gaan vrij goed, al hebben ze hier zo hun eigen woorden en zinnen waar ik soms niks van begrijp.
De volgende dag gingen we tafels maken voor de groente- en kruidentuin. Lekker zagen en timmeren, Eva de Bouwer, kunnen we het maken? Eva de Bouwer, nou en of!
Afgelopen weekend ben ik naar Manuel Antonio geweest. Het was geweldig! Vrijdagmiddag rond een uur of 4 kwamen we aan, zochten we een hostel, op 1 minuut lopen van de zee. Perfect! We gingen meteen naar het strand, en vervolgens gingen we vanwege happy hour maar cocktails drinken en hamburgers eten in een restaurant.
De volgende ochtend werden Verena en ik al om 4 uur wakker, dus gingen we maar rond 5en opzoek naar een pinautomaat. De ober van de dag ervoor had gezegd dat het ongeveer 1,5 kilometer was, maar we deden een uur over onze wandeling (en we liepen echt niet zo langzaam). Na onze wandeling namen we maar de bus terug, die ons in 10 minuutjes weer naar het hostel bracht. We gingen naar het nationale park, waar we aapjes (heeeel veel), luiaards, vogels, vlinders, leguanen, en een slang hebben gezien. Hierna gingen we weer lekker de zee in, heerlijk die Pacifische Oceaan, en die golven!
De volgende dag wilden we een ochtend duik nemen, dus lagen we om half 6 al in de zee. Zonsopkomst gezien, heel mooi! Lekker pizza gegeten en de rest van de dag gezwommen, niet zo spannend, wel heerlijk! 's Avonds gingen we weer naar huis en zou onze tweede week in El Silenco aanbreken. Maandagochtend begonnen we om half 7 bij de kippen. We hebben niet heel veel met de kippen gedaan, lees: niks. Daarna verveelden we ons een beetje, gingen we maar naar het zwembad en 's avonds naar zumba, wat wel heel leuk was. Daarna besloten we nog maar wat te drinken in het restaurant, lekker bezweet. En dat bleek een goede keuze, er waren twee jongens die we al eens eerder hadden ontmoet. Er kletsen wat met ze en ze vroegen of we mee wilden naar een rivier/waterval om te zwemmen de volgende dag. Leuk! De volgende ochtend moesten we weer werken bij de kippen. Eigenlijk moesten alle vrijwilligers komen (vijf in totaal), maar drie kwamen niet opdagen. Dus Verena en ik waren alleen bij de kippen. Of nouja, we stonden te wachten tot de beste kippenbeheerder kwam. Blijkbaar had de 'baas' van de vrijwilligers niet gezegd dat we naar de kippen kwamen, dus hij wist niet dat hij eerder zou moeten beginnen. Anderhalf uur later kwam hij eindelijk aan op zijn fietsje. We gaven de kippen te eten en tien minuten later klommen we de berg op, voor Piet mag weten wat. Eenmaal daar aangekomen, werd Wilber (kippenbeheerder) opgebeld, of de twee meisjes die bij hem waren ook wilden raften. Daar zeggen we geen nee tegen!
Iedereen moest 90 dollar betalen, en wij maar 10! En het was zo enorm gaaf! We maakten een pauze ergens halverwege, en konden zwemmen in een waterval. Na de tweede helft kregen we de lekkerste ananas die ik ooit heb gehad, en vervolgens werden we weer thuisgebracht. Daar sprong ik onder de douche en ging vervolgens op een motor naar een grote waterval om in te zwemmen. 's Avonds maakten Verena en ik pasta voor de jongens van de motoren en daarna gingen we naar een rivier om een kampvuur te maken. Het was een hele gezellige avond, bier, rum, marshmallows en toen Verena en ik naar huis gingen, sprongen we het water nog even in.
Woensdag was een dag van niks doen, ik ging die ochtend de beste kippenman helpen met het eten geven en een beetje gezellig kletsen. Daarna ging ik naar de kerk om te helpen met koken voor een grote lunch die middag. We waren al rond een uur of half 12 klaar dus zijn we maar naar een van de rivieren gegaan om te zwemmen. Helaas begon het te regenen en gingen we weer terug en hebben we dus helemaal niks meer gedaan. 's Avonds ging ik maar naar zumba om mn tijd te besteden. Daar was de moeder van twee jongens van de motoren, die me helemaal ging aanmoedigen. Ik vond het een beetje eng, omdat ze alleen maar mijn naam riep en niet die van Verena of de anderen. Ze vroeg waarom we niet voor haar hadden gekookt die dag ervoor, en of we nog wilden koken voor haar. We besloten maar geen nee te zeggen en dus maakten we een afspraak voor de volgende dag.
Gisteren, donderdag, wilden we nog een keer gaan raften. De man waar we mee in de boot zaten op dinsdag wilde ons wel gratis meenemen, dus wij waren blij! Weer $90 bespaard! We zaten bij een vrij brede vrouw in de boot, die niet zo goed kon bewegen, of eigenlijk helemaal niet.
Halverwege een vrij heftig stuk viel ze naar achteren, en lag ze als een kakkerlak op zijn rug te trappelen. Hoe zielig ik het ook vond, het zag er enorm grappig uit. (En ik bedoelde het echt niet gemeen.) Na het raften gingen we naar huis en deden we eigenlijk niks. Verena en ik zijn maar gaan tafelvoetballen en biljarten en daarna een beetje gaan spelen met wat kindertjes uit de buurt. Die avond moesten we dus koken voor de gekke moeder. Terwijl ik de tomaten aan het snijden was, zat ze in mn nek te hijgen en me, alweer, aan te moedigen. Eng. Heel eng. Ik ben geen fan van gekke moeders. Na het eten maakten we weer in een kampvuur bij de rivier en hebben daar uren gezeten.
En dat was het wel weer voor nu. Ik doe weer helemaal niks vandaag. Zit nu een beetje rond te hangen in het restaurant, praat wat met de mensen hier, maar het eerlijk gezegd ook niet zoveel zin en energie om wat te doen.
Heel veel liefs vanuit een land vol spinnen, kakkerlakkenen gekke moeders van een klein meisje die aan al die dingen een hekel heeft, maar verder enorm aan het genieten is.
(Misschien heb je mijn reactie al gekregen maar ik zag hem nergens staan)